Muslimane širom svijeta, progone, zlostavljaju i ubijaju muslimanski i nemuslimanski režimi.
Šta se dešava muslimanima širom svijeta? U Kini ih stavljaju u koncentracione kampove, u Mijanmaru ih ubijaju masovno, u Indiji su mete sistematskih pogroma, u Izraelu ih zajedno sa kršćanima Palestincima svaki dan kose, u Evropi i SAD-u oni su predmet pojačane demonizacije i progona.
Sudbina muslimana u njihovim domovinama nije posebno ruzičasta. Od jednog do drugog kraja muslimanskog svijeta, muslimani – u Iranu, Siriji, Egiptu i Saudijskoj Arabiji posebno – žive pod tiranskim režimima, nemilosrdnim diktatorima, ubilačkim vojnim huntama, gdje su im uskraćene najosnovnije građanske slobode i ljudska prava. U Jemenu ih ubijaju i podvrgavaju gladi izazvanoj ljudskim djelovanjem Saudijaca i njihovih partnera – a ako se jedan novinar usudio podići svoj glas isječen je na komade u konzulatu svoje domovine.
Šta je ovo? Šta se dešava? Šta sve ovo znači?
Kineski gulag
Počnimo sa Kinom. Kako da pojmimo kriminalna zvjerstva kineskih vlasti u njihovim muslimanskim gulazima?
“Ako se etničko čišćenje dešava u Kini i niko ga ne može čuti, da li ono proizvodi zvuk?” pita Josh Rogin u pronicljivom tekstu za Washington Post:
“To se pitaju milioni muslimana unutar Narodne Republike dok posmatraju kako kineska vlada širi mrežu zatvorskih kampova i sistematski krši ljudska prava u nastojanju da iskorijeni njihovu religiju i kulturu”.
Brojke i sama ideja su zapanjujući – UN je izvijestio da je više od milion Ujgura u pritvoru u “centrima za borbu protiv terorizma” a najmanje dva miliona su u “reedukacijskim kampovima”.
U drugom istraživačkom tekstu BBC izvještava:
“Kina je optužena da je iza rešetaka stavila stotine hiljada muslimana bez suđenja u svojoj zapadnoj regiji Xinjiang”.
Vlada poriče ove tvrdnje, izjavivši da ljudi svojevoljno pohađaju “strukovne škole koje se bore protiv ‘terorizma i vjerskog ekstremizma’”. Taj dio o “terorizmu i vjerskom ekstremizmu” ukazuje na zloćudnu namjeru ovih kampova.
U drugom izvještaju čitamo – “Muslimani prisiljeni da piju alkohol i jedu svinjetinu u kineskim ‘reedukacijskim kampovima’”.
Isti izvještaj dalje dodaje „psihološki pritisak je ogroman kada morate kritikovati sebe, odreći se svog razmišljanja.“
Ovo nisu samo novinarski izvještaji. Britanski ministar vanjskih poslova Jeremy Hunt rekao je Parlamentu Velike Britanije – “[mi] smo potvrdili da su izvještaji o kampovima za masovno zatvaranje Ujgura muslimana ‘općenito istiniti’.”
Genocid u Mijanmaru i šire
Onda dolazimo do Mijanmara. Masakr muslimanske većine Rohinja u Mijanmaru pod budnim okom dobitnice Nobelove nagrade Aung San Suu Kyi je užasnuo svijet ali se, sada već godinama, odvija istim intenzitetom.
Od 2016, muslimanska većina Rohinje u državi Rakhine su mete mijanmarskih oružanih snaga i policije koje su za etničko čišćenje i genocid optužili Ujedinjeni narodi, zvaničnici Međunarodnog krivičnog suda, grupe za ljudska prava, novinari i vlade uključujući SAD.
Potom idemo u Indiju. Korijeni hinduskih nasilnih rulja koje napadaju muslimane u Indiji su stari koliko i britansko podsticanje nasilja unutar zajednice da održe svoju vladavinu. Lista sistematskih muslimanskih masakara je jeziva – od 1964. u Kalkuti i 1983. u Nellieju do 1987. u Hashimpuri, sve do pokolja muslimana u Gujaratu 2002., u kojem je Narendra Modi, koji je sada premijer Indije, optužen da je organizirao nasilje.
Sada pogledajte Palestinu: i muslimani i kršćani Palestinci su predmet sistematskog etničkog čišćenja u svojoj domovini sada pod okupacijom evropske kolonijalne enklave Izraela. Sin izraelskog premijera Benjamina Netanyahua nedavno je rekao “da bi on više volio kada bi svi muslimani napustili zemlju Izrael”.
Facebook je privremeno zabranio ovom prezrivom nasilniku njegov uobičajeni rasizam i izbrisao je taj poziv na genocid. Ali on je samo iznosio ono što njegov otac i druge cionističke vojskovođe praktikuju decenijama u Palestini.
Hajdemo se pomjeriti na drugu stranu svijeta: Historijska ksenofobija rasističkih bijelih supremacista u SAD-u, glavnom pomagaču izraelske doseljeničke kolonije, rezultirala je dvjema velikim i mnogo više američkih invazija na muslimanske države u kojima su stotine hiljada muslimana ubijene. Kada su Amerikanci slobodno i otvoreno izabrali Donalda Trumpa, on je pokrenuo pravu mrzilačku kampanju terora i zastrašivanja muslimana u SAD-u.
Njegova neslavna zabrana ulaska muslimanima u zemlju, koju je podržao američki Vrhovni sud, pravna je manifestacija ovog zlostavljačkog tretmana muslimana.
U Evropi je također, historijska mržnja prema muslimanima, ukorijenjena u njihovoj verziji kršćanstva, sada dostigla epidemijske proporcije među rasističkim, ksenofobnim i profašističkim pokretima, što se najbolje ogleda u krizi u vezi Brexita, ali je jednako zastupljeno u ostatku Evrope.
U Australiji također, gdje je premijer Scott Morrison upravo priznao zapadni Jerusalem kao izraelski glavni grad, antimuslimanski rasisti uživaju u raširenoj podršci među ksenofobnim nacionalistima. On je u ravni sa zloglasnom australskom zastupnicom u Parlamentu Pauline Hanson koja vjeruje da će njenu državu “preplaviti muslimani”.
Zatamnjeni horizonti
Ali muslimani koji ubijaju muslimane nisu ništa manje zastupljeni na globalnoj sceni. Saudijska Arabija i njihov partner Ujedinjeni Arapski Emirati, poveli su koaliciju muslimanskih država da pobiju desetke hiljada Jemenaca i dovedu još milione do gladi. Da, SAD i Evropa su glavne odgovorne za naoružavanje ovih arapskih država, ali Arapi su ti koji povlače okidače i bacaju bombe.
U Siriji, je prije svega Bashar al-Assad (i njegovi ruski i iranski pomagači) odgovoran za ubistvo stotina hiljada Sirijaca i to što je ostale doveo do izbjegličkih kampova unutar i van svoje razrušene domovine.
Da, SAD, Izrael i mnoge arapske države jednako su krive za pokolj u Siriji, ali rezultat je masakr još više muslimana u Siriji.
Turski rat s Kurdima dovodi do toga da još više muslimana ubija muslimane. U Egiptu i Iranu također, vladajući režimi nisu imali sumnji i sakatili su i ubijali svoje građane u zatvorima ili na ulicama.
Bez sumnje, u svakoj od ovih okolnosti moguće je smisliti višestruka i različita objašnjenja u vezi tog šta se dešava muslimanima. Potrebno je napraviti razliku između “reedukacijskih” kampova u Kini i masakra nad muslimanima u Mijanmaru i pokolja u Jemenu koji predvodi Saudijska Arabija, povećavajućeg genocida koji Izrael čini u Palestini, i Basharovih al-Assadovih masovnih ubistava u Siriji.
Ali ukupni rezultat je isti, postoji pandemija čišćenja muslimana širom svijeta, što je ravno povećavajućem i kumulativnom genocidu, koju dijelom čine muslimanski vladari i despoti. Toj je pandemiji potrebna hitna pažnja – možda čak i konferencije koju sponzorira UN. Ne postoji jedan pokret ali postoji polje mržnje i islamofobije u kojima su muslimani kao muslimani ili muslimani kao ljudi ili muslimani kao kritički mislioci ili muslimani kao prkosni akteri svojih sudbina viđeni kao neprijatelji koji moraju biti neutralizirani, umireni, ubijeni i iskorijenjeni.
Centar i periferija
Epicentar ovog čišćenja muslimana u trenutnoj fazi je bez sumnje uspon islamofobije u SAD-u i Evropi ukorijenjen u historijskoj mržnji protiv islama i muslimana u evropskom kontekstu.
Ovaj strah od i prezir prema muslimanima je ekstenzija i mutacija historijskog straha i prezira spram Jevreja opsežna i globalna. Patološki korijeni euro-američke islamofobije su ukorijenjeni u njihovom endemičnom antisemitizmu.
Sa islamofobijom je, međutim, ta evropska bolest promijenila svoju metu i postala globalna u doba globalizacije. Od srednjovjekovnog evropskog kršćanstva, i Jevreji i muslimani su bili izvor straha i mržnje u Evropi. Sa holokaustom, evropska mržnja prema Jevrejima došla je do genocidnog krešenda. U djelu Samuela Huntingtona “Sukob civilizacija” (1993.), muslimani su gotovo potpuno (ali ne sasvim) zamijenili Jevreje.
Bez sumnje između te srednjovjekovne verzije i trenutne faze razvoja imamo metež muslimansko-hinduističke mržnje u Indiji tokom britanskog kolonijalizma.
U svojoj knjizi pod naslovom “Castes of Mind: Colonialism and the Making of Modern India”, Nicholas B. Dirks je pokazao kako je ono što se globalno podrazumijeva pod “indijskim sistemom kasti” je zapravo proizvod susreta između Indije i britanskog kolonijalizma, kada je pod britanskom vladavinom, kastinski sistem postao stabilni termin koji uključuje različite oblike društvenih formacija. Još više je hinduističko-muslimansko nasilje unutar zajednice namjerno pojačano da služi britanskoj kolonijalnoj vladavini.
Stoga afinitet između hinduističkog fundamentalizma i evropskog i američkog rasizma nije iznenađujući. Kako je Aadita Chaudhury nedavno istakla: “bjelačka nadmoć i hinduistički nacionalizam imaju zajedničke korijene koji sežu u 19. stoljeće i ideju o arijevskoj rasi”.
Dešavanja u Kini su također potpomognuta evropskom i američkom islamofobijom, koji nude zgodan paravan. Kampanja protiv Ujgura je smještena u okvir zapadnjačkog jezika o antiterorizmu i deradikalizaciji. Taj religiozni fanatizam u Kini također je naglašen jednako otrovnim etničkim elementom gdje je kineska imperijalna arogancija odlučna da ojača prevlast Hana nad svim drugim etniciziranim zajednicama.
U proizvodnji robotskog rada i konzumerističke osobe, Kina izgleda odlučna da obriše bilo kakav znak kulturnog ili ljudskog opiranja svom mehaničkom projektu, umnogome po distopijskom modelu koji je Herbert Marcuse predvidio u svom Jednodimenzionalnom čovjeku (1946-). Svaka devijacija od poslušnog ljudskog potrošača koji radi bilo šta drugo do proizvodnje kineskog rada i širenja državnog kapitala je gubljenje vremena i mora biti eliminisano.
Ta distopijska noćna mora se sada širi po cijelom svijetu sa brzinom i u obliku zapadnjačkog kapitalizma inspirisanog kineskom Komunističkom partijom. Kapitalizam je kraj komunizma. Upravo ta rečenica sriče monstruoznu himeru s kojom se naše čovječanstvo danas suočava.
Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.
Izvor: Al Jazeera
