Na jednoj konferenciji u oktobru 1920. u Francuskoj zauvijek je promijenjen način na koji putujemo. Tada je nastao moderni pasoš.
Pasoši svih zemalja izgledaju slično: Imaju sličan broj stranica, veličinu i dizajn.
To je zbog toga što je Liga naroda, organizacija za očuvanje svjetskog mira osnovana nakon Prvog svjetskog rata, ustanovila okvrina pravila za štampanje pasoša tokom Pariske konferencije. Tada je po prvi put uspostavljen niz standarda za sve zemlje članice.
Prije Prvog svjetskog rata, za putovanja po Evropi nisu bili potrebni pasoši, a prelazak granice bio je vrlo jednostavan. Međutim, u ratu se sve promijenilo.
Evropske vlade morale su da ograniče imigraciju i putovanja iz bezbjednosnih razloga, pa su provjere bile strože.
Nakon rata, održavanje krhke bezbjednosti bilo je prioritet, ali je nedostatak standardizovanih dokumenata sa podacima o putniku mnogo otežavao posao graničarima.
Sve i kad bi ljudi imali sva dokumenta kod sebe, mogla se javiti sumnja u njihovu autentičnost.
Pariska konferencija o pasošima i carinskim formalnostima i putnim kartama propisala je dimenzije i dizajn putne dokumentacije za 42 zemlje članice Lige naroda.
Tada je pasoš morao imati dimenzije od 15.5cm x 10.5cm, 32 strane, od kojih bi se na prve četiri nalazio opis izgleda vlasnika i lični podaci, dok bi se na ostalih 28 bilježile vize za ulazak u one zemlje u kojima je pasoš bio validan.
Svi pasoši su morali da imaju kartonski povez, a na prednjoj korici i naziv i grb države.
Iako su standardi sada pod upravljanjem Međunarodne organizacije za civilnu avijaciju Ujedinjenih nacija, dizajn pasoša je gotovo nepromijenjen skoro 100 godina.
Najvažnije promjene u standardima bili su uvođenje vodenog žiga, a onda i ugradnja čipova sa biometrijskim podacima.
