Gotovo da je nemoguće definirati mjesto nastanka ćilima. Ipak, uglavnom se veže za prostor Dalekog istoka. Nastao je kao potreba za iskazivanjem duhovne kulture. Ćilim sa svakog prostora ima određenu autentičnost pa tako i bosanski. Prvi ćilimi sa bosanskohercegovačkih područja datiraju još prije pojave Osmanlija na ovim prostorima i tkani su specifičnom tehnikom klecanja koja je nastavljena i nakon njihovog dolaska, ali i do današnjeg vremena. Karakterišu ga specifične linije, na horizontalnim i vertikalnim prikazima. Ono što lokalizira bosanski ćilim jesu i boje, koje su u početku rađene od prirodnih elemenata a u upotrebi je bila kombinacija crvene, crne i bijele boje.
Prije dolaska Osmanlija, 1463. godine, osnovni geometrijski oblik bosanskog ćilima je bio iz šarenice – klecane prostirke sa prugama. Nakon njihovog dolaska uslijedila je navala mustri, ali je sama osnova bosanskog ćilima ostala ista. Jedan od najčešćih motiva na bosanskim ćilimima je akrep ili kornjača. To je jedan od najstarijih simbola u svijetu, koji je pronađen u kulturama mnogim svjetskih civilizacija. Time su izvorni bosanski ćilimi imali predstavu konjače koja je na leđima nosila svijet. Na centralnom dijelu ćilima uglavnom su bili simboli veoma izobiljnih bašta, a dolaskom Osmanlija pojavljuju se motivi mihraba. Pravljeni su u kućama svih konfesija, dok su motivi mihraba bili vezani isključivo za muslimane. Pored motiva kornjače pojavljuju se i motivi drveta života, koji je porijeklom iz šamanizma, a često je prisutan i motiv ptice, koja sa drvetom života čini tzv. Axis mundi – putovanje kroz tri svijeta, koji ima mistično značenje. Najveći utjecaji na bosanski ćilim ima područje Kazahstana i Azerbejdžana, koje je na naše područje dospjelo preko Osmanlija.
Dolaskom Austrougarske, 1878. godine, počinje zlatno doba bosanskog ćilima. Nova vlast je na Bistriku kod Sarajeva otvorila Tkaonicu ćilima koja je okupila tkalje iz cijele Bosne i Hercegovine i koja je ubrzo imala 21 filijalu po bosanskohercegovačkim gradovima. Pojavljuju se i prve Dezen karte, a na radu se angažiraju perzijski slikari koji sa sobom donose utjecaj istočnjačke ornamentike. Međutim, bez obzira na nove metode, osnovni motivi uzoraka su ostali nepromijenjeni, čak i pored direktnog učešća perzijskog slikarstva na bosanske šare. Tokom perioda austrougarske uprave postojao je i nadzor nad gradskom proizvodnjom ćilima. Zlatni period je trajao sve do 1937. godine, kada postepeno izumire tkanje.
Poslije Drugog svjetskog rata klečanje se održavalo preko folklornih društava po selima, a stanje postaje sve alarmantnije. Ogromne količine ćilima su iznesene i prodate po Turskoj i drugim zemljama, a država gotovo da nije marila za ovakvim činom. Danas se o bosanskim ćilimima brine nekolicina pojedinaca po selima, te neke organizacije koje okupljaju žene. Jedna od njih je i Bosfam – bosanska familija iz Tuzle, koja okuplja žene iz grada i okolice i koje rade bosanske ćilime. Danas se najstariji bosanski ćilim nalazi u Tešnju, a potiče iz Gazi Ferhat begove džamije iz Tešnja, sa motivima nazubljenih kola. Tkan je u prvoj polovini XIX stoljeća.
