Stanje u obrazovanju Unsko-sanskog kantona i dalje je u kritičnom stanju, pogotovo kada je visoko obrazovanje u pitanju. Tokom cijele godine dešavali su se sukobi u akademskoj zajednici u Bihaću, za prevlast na Univerzitetu. Kriza je okončana kada je konačno napravljena rekonstrukcija Vlade Unsko-sanskog kantona, te su vladajuće SDA i SBB uz podršku opozicionih stranaka SDP-a i DF-a usvojile izvještaj i plan aktivnosti Ministarstva obrazovanja Unsko-sanskog kantona, a na osnovu izvještaja Komisije za upravni nadzor u Univerzitetu.
Ko se može birati
Utvrđen je niz dokaza da je na Bihaćkom univerzitetu bilo plagijata, lažnih diploma kao i trgovine sa njima, jer su postojala i prazna mjesta za naknadne evidencije, zatim nepotizam i neprofesionalnost u značajnoj mjeri.
Ali, Ministarstvo nije imalo kontrolu nad Univerzitetom, jer je Senat krenuo u drugom pravcu smijenivši rektora Mirsada Veladžića. Nastao je sukob autoriteta, te je ministar Adis Muharemović poništio odluku Senata, Senat je potom uputio apelaciju, sve je došlo i do vrhovnog suda, ali je apelacija odbijena.
Grupa profesora iz Senata, koji su se drznuli na pobunu protiv Ministarstva, našli su se na listi sankcionisanih i ta lista je ponovo postala aktuelna u Unsko-sanskom kantonu.
Naime, iako je Ministarstvo dovelo situaciju na Univerzitetu do kraja, razriješivši Senat i imenujući novog rektora Fadila Islamovića, ponovo su se sapleli o iste univerzitetske profesore koji su digli uzbunu u Bihaću.
Ministarstvo je, u namjeri da prakticira upravljanje nad Univerzitetom, izdalo instrukcije da se ne biraju svi raniji profesori i članovi Senata koji su svojim potpisima stajali iza tužbe protiv Ministarstva, čije odluke nisu poštivali. Profesorima doktorima Nijazu Skenderu, Isaku Karabegoviću, Ekremu Pehliću, Nevzetu Veladžiću, Omeru Kurtanoviću, Huski Jukiću, Suadu Hamzabegoviću, Mehi Čauševiću, Jasminu Toromanoviću, Halilu Kapiću i Sulejmanu Trpoljaku uskraćena je mogućnost da budu rektor, prorektor, dekan, prodekan, voditelj odsjeka, voditelj I ciklusa, voditelj II ciklusa, kao i član Senata.
– Ministar je u prilogu instrukcija poslao crnu listu sa imenima profesora koji nisu podobni i kojima je zabranjeno da budu izabrani. Pravni osnov za donošenje navedenog upravnog akta je u najmanju ruku sumnjiv. Ministar se poziva na članove 56. i 68. Zakona o organizaciji organa uprave u Federaciji BiH. U prvom članu navedenog zakona (56.) se uopćeno definiraju poslovi rukovođenja federalnih i kantonalnih ministarstava kao organa upravljanja, dok se u drugom (68.) definira značenje pojmova naredba i instrukcija, a nameće se zaključak da nijedan od navedenih članova ne daje pravo za donošenje ovog diskriminirajućeg akta. Međutim, u istom zakonu na koji se ministar Muharemović poziva, u članu 3. jasno stoji da je organ uprave, ali i on kao ministar dužan da „potpuno osigura ostvarivanje svih prava i sloboda građana koja su predviđena u Ustavu Federacije BiH…”, što u osnovi znači da je Instrukcija koju je napisao u suprotnosti sa Zakonom na koji se on poziva. Nažalost, umjesto da u ministru vidimo osobu koja štiti ideal slobodnog ljudskog bića koji uživa građanske i političke slobode, on svojom pozicijom ministra donosi upravne akte koji su u suprotnosti sa Ustavom BiH, Ustavom FBiH, ali i svim međunarodnim dokumentima o ljudskim pravima, pisali su ogorčeni profesori na adrese Skupštine i Vlade USK-a, OHR-a, OSCE-a i Ombudsmana za ljudska prava.
Inkvizicija
– Iskazujemo nezadovoljstvo što se ovakvim ciljanim zloupotrebama položaja pokušava derogirati drugo temeljno ljudsko pravo – sloboda mišljenja. Kao prilog upravnom aktu (Instrukcijama), čiji cilj je bio odstraniti potencijalne politički „nepodobne“ i „neposlušne“ profesore za izbor u razna univerzitetska tijela, ministar je poslao skeniranu listu osoba koje ni u kom slučaju ne mogu biti birane, odnosno, ukoliko budu izabrane, Ministarstvo će takve odluke i izbore svojim aktom proglasiti ništavnim. Ministar procjenjuje nepodobnost na temelju javno iznesenih mišljenja i stavova profesora, a koja nisu u skladu sa njegovom političkom ili ideološkom orijentacijom. U konkretnom slučaju, ministar je skenirao imena profesora koji su u otvorenom pismu iskazali svoje stavove po određenom pitanju, ali ti stavovi nisu odražavali volju ministra, te je iste uvrstio kao sastavni dio instrukcija, odnosno, nepoželjne osobe da obavljaju bilo koju funkciju ili budu članovi akademskih tijela. Zbog javno iznesenih stavova univerzitetski profesori trebaju da snose sankcije, što se može usporediti sa srednjovjekovnim inkvizicijskim kažnjavanjem, ističu profesori u pismu.
oslobodjenje
